Οταν ο θάνατος δεν είχε αμετάκλητο χαρακτήρα. Ελεύθερες οι ψυχές, επιστρέφουν στο Γιρομέρι. Μέσα στην ανθοφορία της άνοιξης οι μουσικοί παίζουν τους αγαπημένους σκοπούς πάνω στους τάφους των ανθρώπων που μετοίκησαν αλλού ...Ο χρόνος κυλάει. Στο πέρασμά του αλλάζει το τοπίο και τα πρόσωπα. Καμιά φορά όμως αφήνει τις καρδιές των ανθρώπων να χτυπούν στους ίδιους ρυθμούς. Κάποτε όλα γίνονταν από πέτρα και έπαιρναν κάτι από την άγρια ομορφιά της. Τα μικρά σπίτια, τα καλντερίμια, τα γεφύρια, τα πηγάδια και οι βρύσες. Τώρα τα περισσότερα σπίτια είναι μισογκρεμισμένα, οι βρύσες έχουν στερέψει και τα χωριά έχουν αδειάσει.Μόνο οι ήχοι έχουν μείνει αναλλοίωτοι. Να που υπάρχει όμως κάτι να θυμίζει τα υπόλοιπα. Να βοηθά τη μνήμη των παλιών, να ζωντανεύει τη φαντασία των νέων.Ιχνηλάτες του χώρου, του χρόνου, της μνήμης, της ζωής στο διάβα των χρόνων στη θεσπρωτική γη έγιναν η Ελένη Πιτούλη και ο Μιχάλης Πασιάκος.
Συνεπικουρούμενοι από τη Νομαρχία, έβαλαν το μεράκι τους και παρήγαγαν το λεύκωμα «Θεσπρωτία» με σπάνιες φωτογραφίες που καταγράφουν την καθημερινή ζωή στα ορεινά χωριά και στα παράλια.
Εθιμα, γιορτινές μέρες, αλλά και στιγμές λύπης που ο φωτογραφικός φακός κράτησε «ζωντανές».
«Η θεσπρωτική γη είναι γεμάτη από τοποθεσίες που έχουν συνδεθεί με τους θρήνους και το σπαραγμό του αποχωρισμού.
Ξεπροβάδισμα για την τελευταία καλιαντάμωση και το ζωντανοχωρισμό, στον Ξεροπόταμο του Λια, στην Κουρνοράχη της Γλούστας, στη Ράχη στο Φοινίκι...», γράφει η επιμελήτρια του τόμου.
Και είναι κάτι που βλέπει κανείς σε πολλές φωτογραφίες του λευκώματος. Οπως βλέπει στιγμές από την απελευθέρωση, την κατεστραμμένη μετά τον πόλεμο πρωτεύουσα του νομού, Ηγουμενίτσα.
Αυτό που μένει δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια των ανθρώπων να εστιάσουν στην ανάδειξη ενός ατόφιου πολιτισμού.
Να προβάλουν, όπως οι ίδιοι λένε, έναν άλλο τρόπο ζωής που όλο και ξεθωριάζει. Που είναι εναρμονισμένος στο φυσικό περιβάλλον, που μπορεί να εμπνεύσει νέα πρότυπα ζωής.
Πηγή : ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου